Mogelijk laatste verslag

De laatste dag op Zanzibar, ik heb weer over Anna gedroomd, dat ik een bankaccount voor haar heb geopend en de kinderen waren zo blij, ze sprongen me met zes man om mijn nek. Ik moet hier iets mee doen dacht ik, ik droom het niet voor niets twee keer achter elkaar aan. Maar het lijkt me leuk om het met vrienden, familie en kennissen op te zetten. We hebben maar honderd twintig euro per jaar nodig, als ik zestig man optrommel hoeft iedereen maar minimal twee euro per jaar te betalen.

We zijn nergens meer naar toegegaan en hebben heerlijk genoten door over het strand te wandelen, niet te lang want het was weer erg warm. Om drie uur werden we naar het vliegveld gebracht en konden we meteen inchecken. In Dar es Salaam was het weer lachen, we stapten allemaal uit het kleine vliegtuigje en liepen naar binnen om ons opnieuw in te checken. Mensen die voor ons liepen vroegen waar ze langs moesten een dame wees hen de weg, door voorop te lopen en wij liepen er mooi achteraan. We liepen maar en liepen maar, door smalle gangen bij de gevonden voorwerpen, Siep zei: “kom we lopen niet als een kip zonder kop achter deze mensen aan”. “Natuurlijk komt het goed”, kom nu maar mee: zei ik. Weer moesten we ons inchecken en voordat we dat deden werd alles weer gecontroleerd. IJzeren voorwerpen allemaal af, maar omdat aan de andere kant allemaal mensen aan het lachen waren liep ik er snel doorheen. Ha,ha ik was er doorheen en heb niets afgedaan. We kregen een nieuwe instapkaart en niet lachen voordat we naar de gate liepen moesten weer alles af en uit doen. Deze aangelegenheid was iets serieuzer. En niet lachen, we stapten in hetzelfde vliegtuigje weer in, hoe georganiseerd kan Tanzania zijn.

Meteen heb ik mijn hele mailing list een bericht gestuurd, om te vragen of iedereen mee wil doen aan het project ANNA. Op het moment van dit schrijven, woensdag 21.20 uur heeft zich maar liefst een persoon zich aangemeld voor dit project. Twee - tien euro per jaar hebben we maar nodig, voor diegene die helemaal goed begrepen om wat voor het bedrag het gaat. Het is niet alleen een financiële steun, maar we voelen ons ook wat gesteund, want we hebben aardig wat op onze schouders gehad, op deze manier kunnen we het met jullie delen. Ook heb ik een facebook account voor haar aangemaakt; Anna Deogratias, diegene die geen mail ontvangen hebben, jullie kunnen op deze manier het hele gezin volgen. Ik heb haar met mijn computer laten werken, een computer heeft ze natuurlijk nog nooit gezien en ze heeft al helemaal nooit getypt. Ook heb ik haar geleerd hoe ze in een internet café te werk kan gaan.
Vandaag heeft Anna mijn fototoestel meegekregen, om wat foto’s te maken van haar huis. Die zet ik dan ook op haar facebook; Anna Deogratias samen met haar bankaccount en het IBAN nummer.

Vandaag heb ik in een vierwiel aandrijver gereden en……. aan de linker kant van de weg het was SUPER. Anne-marijke is gevallen waardoor ze haar schouder geblesseerd heeft, ze loopt nog steeds met een mitella om. Elke dag gaat ze naar een fysiotherapeut en daar kan ze natuurlijk niet naar toe rijden. Dus…………… en ik ben naar een tweedehands markt geweest waar ik een mooie sprei voor het eenpersoons bed en een mooie dekbedovertrek voor het twee persoonsbed heb , wat niet in het huisje aanwezig was. Eigenlijk denk ik waar doe ik het voor, maar goed het voelt goed en dan is het goed.

‘ s Avonds zijn we na eerst bij Anne-marijke en Ben gegeten te hebben naar een mode show geweest, die gehouden werden door kinderen van de International school. Een soort afscheid van de laatste groep van de lagere school.

Yona en ik zouden gaan kleuren, dat heb ik gisteren met hem afgesproken, komen er een aantal studenten die de hele dag meelopen. Dat was gezellig en ik heb gelachen om hun kennis. Ze wisten niet hoe je een verdunning moest maken. Ik gaf ze de opdracht om van een 30 % oplossing een 0,3 % oplossing te maken en ik heb maar 20 ml nodig. Ik kreeg ze het maar niet aan het verstand. Yona greep op een gegeven moment dat ze een formule daarvoor gebruiken; v1 x l 1= v 2 x l 2. Ja zeg ik dat kan wel zo zijn, maar dit zie je toch gewoon? Bij alles wat ik deed vertelde ik wat. En gaf ze aan het einde van de dag een papier met vragen, ook omdat ik s’ middags met Anna weg moest en er dan zou zijn.

Met Anna zijn we met de daladala, naar Moshi gegaan naar de Nelson Mandela Bank, op advies van iemand die werkt op de kanker registratie die, wat ik achteraf hoorde, ook door Nederlandse mensen gesteund wordt, waardoor haar kinderen nu naar de Universiteit kunnen, is het niet prachtig? Gisteren heeft Anna al pasfoto’s laten maken. Komen we bij de bank loopt Anna meteen naar iemand toe om te vragen waar ze een account kan openen . Parmantig loopt ze naar de balie en steekt meteen van wal, dan krijg ik te horen in het Engels van de balie medewerkster waar Anna voor gezorgd heeft, dat ze een uittreksel van het geboorte register moet hebben, morgen dus het vervolg.
Trouwens toen Anna hoorde dat wij haar financieel wilden steunen en mogelijk ook vrienden, familie en kennissen begon ze erg te huilen.
Voor mijn gevoel hebben we nog van alles te doen. Op het laboratorium, afscheid nemen van heel veel mensen die we hier goed hebben leren kennen. Donderdag een afscheid ‘s etentje met Ben en Anne-marijke. Vrijdag naar Angy, ik moest beslist nog even bij Dievental langs komen, want haar dochter doet ook hetzelfde werk als mij en daar wilde ze nog even over praten. Het voorbereiden en opvangen van Adriaan en Sofie. Iedereen vraagt ons of we weer terugkomen en dat ze het jammer vinden dat we nog niet langsgekomen zijn. We zijn hier, zoals jullie horen, hier in Tanzania nog lang niet klaar!

Maar we gaan weer naar onze kinderen, familie en vrienden. Onze kinderen die we erg gemist hebben, wat het allerbelangrijkste is in ons leven. We vinden het erg knap wat ze gepresteerd hebben zo zes week alleen. We zijn erg trots op jullie! Zonder jullie steun hebben we het niet kunnen doen. BEDANKT.
Ook bedanken we iedereen die geregeerd heeft op onze berichten. Zowel privé als op mijn weblog.

Want waarschijnlijk is dit mijn laatste verslag, aan al mijn afspraken te zien. Wel zal ik nog Anna’s bank nr. vermelden, ik hoop dat ze het zo breng.

Tot ziens Tanzania welkom Nederland


Een dikke knuffel van mij aan iedereen die dit leest.

PS. Het was leuk om te doen, niet in eerste instantie voor jullie, maar voor mezelf om alles wat we beleefd hebben op te schrijven, ik kan hier een fotoboek van laten maken via waarbenjij.nu met al de foto,s erbij en al jullie reacties een herinnering die nooit meer weg gaat.

Nu denk ik weer aan de kinderen, weten jullie nog dat jullie een verslag van de vakantie in Texel moesten maken en alles wat we zagen erbij moesten plakken? Dat heb ik nog vaak moeten horen en daar hebben jullie me ook vaak mee geplaagd. Maar ik wil graag mijn ding wat ik leuk vind ook jullie ding maken en dat gaat niet altijd.


xxxxxxxxxx