De eerste 2 dagen in Moshi

Hallo allemaal :)
We hebben nu 2 nachten in Moshi geslapen. De reis is perfect verlopen. Weinig tot niet hoeven wachten en zelfs in Kilimanjaro stond de taxi op ons te wachten. Even schrokken we van het verhaal van een paar Nederlanders dat je voor het aanvragen van je visum 2 ½ uur moest wachten, diezelfde Nederlanders en wij, waren tegelijk bij de koffers :) haha.
Het is hier een (2) uur later dan in Nederland. De volgende ochtend hadden we afgesproken met een stel die hier al 2 jaar zitten. Hij werkt als opleider en zij als rm op een internationale school. Ik hoorde hodi, hodi en ik antwoordde karibu. Ze was er al 7.45 uur Nederlandse tijd. Met hun 4 wiel aangedreven auto, volgens mij kan je ook niet anders met deze hobbelige wegen, lieten ze ons Moshi zien. Ik keek mijn ogen uit, allemaal mensen op straat en alles dragen ze op hun hoofd. Anne-marijke vertelde me dat het maximale wat ze had gezien was iemand met 48 emmers op het hoofd en dan allemaal naast elkaar.
Een gedeelte van de plaatselijke bevolking hebben een moestuintje. Hun gereedschap dragen ze zelfs ook op hun hoofd. Wat is er nou mis met hun handen zou je zeggen, maar allah., natuurlijk heb ik geoefend maar het valt je vies tegen hoor om iets op je hoofd te dragen. We hebben bij een soko zuivelproducten gehaald en vis, naar een andere soko de rest van de spullen. Ergens koffie gedronken en weer naar een andere soko “de soko”, waar je ook van alles kan krijgen, wat meer bestemd is voor de vaste klanten. Wilde je dan als niet vaste klant toch iets hebben dan riep je iets door een raampje van buiten af en dan kregen ze het ook. De “soko” was niet groter dan 2 bij 2, wilde je bijvoorbeeld 2 dingen, dan haalden ze dat uit een magazijn. Dat duurde dus wel even.
De mannen gingen nog even een newspaper halen en Anne-marijke en ik gingen naar een markt. Ik had al snel een gesprek met iemand. mtootoo, mtootoo. Ik pakte zijn kind in mijn armen en zei: say bye, bye to your daddy. dat was even lachen. Ik draaide me om en kreeg plotseling een rondleiding van een man. Hij liet me groenten, fruit, meel producten, gedroogde vis, vlees ohh bahhhhhh, snel doorlopen, zien. Ik zag iets van een op noga lijkend materiaal, ik vroeg wat het was. Ik kreeg een hele uitleg en volgens mij was het van een boom de baobab. Ik begreep dat de boom behoorlijk wat meters in omvang heeft en daarvan waren deze vruchten. Ik vroeg natuurlijk of ik het mocht proeven. Ik dacht ze willen wat van mij, haha, dan eerst wat van hun. Ik moest er op zuigen en er werd van alles van gemaakt, iets zoetigs. In een keer dacht ik, ik moet natuurlijk weer naar mijn gidsen, ik draaide me om en er liepen 3 tanzanianen achter me aan. De telefoon ging, ik wilde opnemen, maar het lukte niet. Ohjee, ze zijn me natuurlijk al aan het zoeken. Ik loop wel naar de auto en ja hoor, daar kwamen ze ook al aangelopen. Ik stapte in de auto en zei tegen de tanzanianen;” tomorrow i come back and buy something from you. Prachtig vind ik dit, zo vriendelijk de mensen hier zijn. Ze spraken me ook aan met:’ mama, mama. Ik voelde me zeer vereerd, wat bleek, ze bedoelen hiermee gewoon; “mevrouw”, nou ja.
s‘Middags waren Ben en Anne-marijke naar een oranje feest in … hoe heet het ook al weer, Aruzha of zoiets en wij lieten alles bezinken en voelen wat het allemaal met ons deed. Geweldig gevoel, zo puur, zo dicht bij de natuur, zo vriendelijk; jambo, jambo en de bananen, die smelten gewoon weg op je tong, zo genieten is dat! Na een tijdje had ik genoeg gevoelt en moest er weer wat gebeuren. Siep wilde nog wel blijven, maar ging uiteindelijk toch wel mee. hij moest de lange broek weer aan en z’n nieuwe glimmende schoenen, dat hoort hier en vrouwen dragen jurken of rokken tot over de knie. Helaas heb ik daar maar 2 van, let wel van H&M, ik zie wel hoe dat verder gaat. Ik zei ook nog tegen Siep, doe nou gewoon je slippers aan, nee zei Siep dat hoort niet zo. We liepen de dokter’s compound af richting het ziekenhuis, om alvast te kijken waar we maandag moesten zijn. We liepen over hobbelige, iets van roodbruine samengeperste klei, goed te doen, alleen mijn rrrrrrruuuugggg. Ik genoot weer volop en legde mijn arm om Siep zijn heupen. Nee zei Siep dat hoort hier niet. “Bij dat hoofdstuk ben ik nog niet” zei ik en kijk wat een leuke slippers hebben de mannen hier. Wij lachen, Nederlanders hè, die zich weer gigantisch snel willen aanpassen. :)
Ja wat zullen we eten, we hebben uien, groene pepertjes, de minst scherpe in zijn soort dachten we, knoflook, tomaten als groenten met daarbij pasta. En jullie begrijpen het al, de pepertjes waren ……… hijg pff, water, water. s’avonds zijn we het maar met bier gaan blussen. Met boeken over Tanzania in de hand en het leren van de taal die ze in Tanzania spreken; Swahilli’s. We hadden berekent dat als we elke avond 10 blz. leren, kunnen we aan het eind van onze trip al behoorlijk swahilli’s spreken.
Wat is dat toch met die buitenlanders. Eerst inname door de Duitsers, dan door de Britten. Dan de Arabieren die het hier voor het zeggen hebben. De chinezen die spoorlijnen aanleggen en Canadezen die hier goud winnen. Oh ja de Tanzanianen hebben geen geld natuurlijk.
Het inwoners aantal per km2 is 40. Voor het geval dat jullie het nog niet wisten, Nederland 386
Hun inkomstenbron, 7% olie, goud hoeveel weet ik niet meer, katoen, kruidnagel en ……., kom ik later wel op.
Ik kreeg al weer van allerlei gedachten spinsels in mijn hoofd. er valt 750 mm water per jaar. Alleen valt het in het regenseizoen.
Het regende behoorlijk hard tijdens het naar binnen werken van een pilsje, om, nog steeds mijn mond te blussen. Waarom geen dakgoot? opvangen, oh ja dat verdampt natuurlijk allemaal weer snel.
We hebben weer heerlijk geslapen, tweede nacht, we hebben de kast geopend met “de” geheime sleutel. Er lag een modem, gsm, stekkerkast, sleutel van een garage waar fietsen in staan…… dat zal toch niet, snel gaan kijken en…… helaas de garage was helemaal leeg. Siep is meteen bezig gegaan om het modem aan te sluiten.
Een uur verder, gsm opgeladen, kunnen we nog niets, geen beltegoed. Lopend naar Moshi, wat Siep voorstelde was me ietwat te ver. Ik zei: “ik loop wel naar de buren”, om te vragen of zij een telefoonnummer hebben van een taxi. “Hodi, hodi”, “karibu” ik liep dus verder. Een Britse mevrouw, Annet sprak met me, ik kon niet vragen wat ik wilde, want ze onderbrak me met; oh jullie zijn de buren en….. of we kwamen lunchen. Natuurlijk leek me dat leuk, met die boodschap liep ik naar Siep en een kwartiertje later zaten we in de kring met een bord warm eten op schoot tussen Annet en 11 Afrikanen. Ja Afrikanen, want ze kwamen uit Liberia, uganda, tussen de grens met Kenia en Tanzania, we kregen niet goed duidelijk waar nog meer precies en……… iedereen stelde zich voor op advies van Annet. 2 Medische studenten, 1 tandarts, een accountant, een Mathematicus, en …. dat heb ik niet goed kunnen verstaan. In ieder geval allemaal werkzaam bij het KCMC, voor diegene die het nog niet weten, Kilimanjaro, Christian, Medical Center. En dan nog twee kinderen. Na de lunch stelde Annet voor om wat te gaan zingen. Ze pakte de gitaar, gaf er een aan een man. Een tanzaniaanse vrouw waste alles af en zingen maar. ik keek met een blik naar Siep zo van, dit zijn dus die beruchte buren. Ik wilde eigenlijk liever een beetje communiceren, maar enfin, komt zo het komt. Na een half uurtje wilde ik eigenlijk wel gaan, maar ik had nog geen telefoon nummer van een taxi. In een keer zei Annet: “nu kan iedereen gaan en staan waar hij of zij maar wil. We kregen een telefoon nummer en zijn gegaan. Ik dacht bij mezelf, vreemd even eten, dan zingen en dan weer weg. Trouwens haar man, die ook dokter is en al 25 jaar in Tanzania zitten, was er niet, zit 14 dagen in de boes –boes.
Toch had ik er een beetje een vreemd gevoel bij, een beetje vanuit een film. De Brit die het voor het zeggen heeft. Maar daar zal ik in de loop van de tijd wel achter komen.
We liepen door Moshi, gingen ergens een kopje koffie drinken, oh ja hoe kan ik dat nu vergeten, de Tanzanianen leven ook van de export van koffiebonen.
Daar had je ook een internet café. Ik heb nog even gevraagd hoe duur het was, 500 schilling per 15 minuten. Dat is gedeeld door 1000 en dan weer door 2 in euro’s, niets dus.
Een flits, oh Siep zit weer achter een gekko aan. “kijk”, zegt Siep, hij pakt weer een vliegje, dat leggen we vast. Het avondeten smaakte weer heerlijk; paprika, uien ,tomaten en knoflook. Wat pesto, zout, peper en thijm, overheerlijk! . nee ….echt alles smaakt zo super lekker, je hoeft er haast geen kruiden overheen te doen en het voelt zo vast aan. Bij de groenten hebben witte rijst gegeten.
De prijs van de groenten ? 1 ½ komkommer, 5 paprika, 5 uien, 2 teentjes knoflook en 5 tomaten. 7.50 euro. Niet goedkoop, ik weet niet of ze ons op de markt hebben bedondert , maar daar kom ik dan nog wel achter.
Ik moet nu eerst weer 10 blz Swahilli’s leren.
Morgen aan het werk, 7.45 uur bij de poort.