Voor het eerst op het Laboratorium
Door: alievandertuin
Blijf op de hoogte en volg Alie
03 Mei 2011 | Tanzania, Moshi
De eerste dag in het ziekenhuis.
7.45 uur liepen we met Ben Hamel richting het ziekenhuis en hij vertelde waar we moesten zijn. Omdat de wegen alleen maar uit klei bestaan en het ’s nachts regent, bleven er hele plakaten onder de schoen hangen. Je kon bij de ingang van het ziekenhuis de modder er wat afschrapen. Ik krijg helemaal kippenvel als ik me weer bedenk hoe schokkerend ik me vandaag gevoelt heb. Ik heb er gewoon pijn in mijn maag van. Waar zal ik eens beginnen. Gewoon maar hoe het gelopen is. Eerst liepen we met z’n drieën naar de directeur van het ziekenhuis. Maar omdat hij 14 dagen vrij heeft gehad en altijd maandags vergadert , zou het zeker wel de hele ochtend duren voordat hij weer helemaal bij was. Daarom heeft Ben ons maar naar de afdeling gebracht. Het ziekenhuis zat vol met mensen. Bij de röntgen hingen er wel een stuk of 7 mensen over de toonbank en de hal zat helemaal vol. Ik kan eigenlijk niet goed uitleggen hoe het er uitzag, je moet je voorstellen dat je van de ene afdeling naar de andere gaat en daar zitten allemaal mensen. Alles staat in contact met elkaar, omdat niets is afgesloten met deuren en ramen. Alles is gewoon open. Vogels vliegen in het ziekenhuis rond. Trouwens op de röntgen werkt een röntgenoloog die uit Engeland komt en al 87 jaar is. Hij zit over de toekomst in, omdat hij niet het eeuwige leven heeft en er is geen opvolger.
We zijn op de pathologie en krijgen een rondleiding van de secretaresse. Ik had het al op de foto gezien, maar in het echt is het veel erger. Ze liet ons de uitsnijkamer zien en daar stonk het, niet te geloven. Siep zei later dat de maden eruit kropen. Het was zo’n grote tumor, ze hadden niet een geschikte emmer die daar groot genoeg voor was. Het lag in een afwasteiltje en de bovenste laag lag gewoon open en bloot en niet in de formaline. Dat was nog geen probleem, maar de voorganger van Siep was van de 3 maand dat hij hier moest zijn na 5 dagen weer weg, omdat zijn moeder was overleden. En hij is niet meer terug gekomen. Ik kon natuurlijk nog niet veel doen, we moesten eerst de achterstand weg werken, althans Siep. Wij liepen na de rondleiding terug naar kamer van de daktari en kwam de secretaresse naar ons toe, of er een punctie gedaan kon worden bij een kindje. Ik keek om en zag een heel erg ziek kindje. Hij had een grote tumor op zijn hoofd of wat dat ook en was verschrikkelijk mager. Hij moest geprikt worden in zijn lies, omdat daar een lymfklier zat. Siep wilde graag dat ik hem wilde assisteren met het puncturen, maar ik kon het niet . Ik moest bijkomen van al de emoties.
Ondertussen zijn we trouwens ook nog even naar Annet geweest om de registratie in orde te maken. En dat was de tweede keer dat ik meemaakte dat een vrouw zo nederig haar hoofd haast in mijn schoot legde en zoooo vriendelijk lachte. terwijl er ook vrouwelijk medische studentes kwamen, die hier ook net waren aangekomen, waar ze dat niet bij deed. Ik denk dat ze blij zijn dat er een Patholoog is gekomen. Het was even zoeken voor we weer terug waren op de afdeling. Het lijkt allemaal zo op elkaar, alleen maar beton en ongeverfde muren of wit, maar naar mijn idee helemaal niets. Ik zal er morgen nog even op letten.
Op de afdeling hoorden we dat we naar de directeur mochten komen. Ik zei tegen Siep ga jij maar even alleen. Maar na een tijdje kwam hij samen met de directeur naar mij toe, hij wilde ook met mij kennis maken.
Siep ging eerst die stinkende tumor wegwerken samen met Sylverius dan kon de rest weggegooid worden. Ik kon het niet laten om er toch nog even naar toe te lopen om er een foto van te knippen en een foto van Siep dat hij aan het uitsnijden is. Het was ondertussen al 11.00 uur geweest en terwijl Siep en ik in de dokters kamer zaten kreeg ik eigenlijk wel zin in koffie. Ik kon wel een opkikkertje gebruiken en Siep ook wel. Maar ja hoe gaat dat. We zeiden tegen elkaar we wachten wel af. En ja daar werden we al door de secretaresse en haar assistente geroepen. We zaten met z’n vieren te koffiedrinken en
kregen daarbij een oud stuk wit brood. We hebben tijdens de koffie al onze indrukken van Tanzania verteld en toen ik vertelde dat ik de groenten hier best wel duur vond in verhouding met wat ze hier verdienen. Vertelden ze dat ze het niet eerlijk vonden wat we moesten betalen. 5 x de normale prijs. De volgende keer zou ze met me meegaan naar de markt.
Na de koffie heeft Siep de preparaten die er lagen met de microscoop bekeken en beoordeelt. En ik ben naar het kleurhok gegaan. Even wat gekletst met Lilian die als assistente werkt op het laboratorium. Ik hoorde dat ze nog niet kon kleuren, omdat er geen alcohol is. Ik dacht hoe kan dat er niet zijn. Er is toch bijna geen werk voor hun geweest, omdat er geen Patholoog was de afgelopen 2 ½ - 3 maand. Verder staan er microtomen genoeg, maar volgens mij word nog steeds die oude slede microtoom gebruikt. Daar ga ik morgen even naar kijken. Even dacht ik dat er geen koelplaat was waar ze de paraffine blokjes opliggen voordat er gesneden word, maar die was er toch wel.
De rest van de tijd ben ik bij Siep op de kamer gaan zitten. Je hoorde al de geluiden in het ziekenhuis, omdat alles, zoals ik al vertelde, met elkaar verbonden is. Huilende baby’s, wat ik het ergste vind natuurlijk en nog veel meer.
Ik moest even naar het toilet, gevraagd aan de secretaresse waar dat was. Ze liep met mij mee en ik deed de deur open en dacht daar ga ik niet bovenhangen, zo goor, geel, geen toiletpapier. Ik deed maar net of ik toch gegaan was. En overal een blok zeep waar iedereen de handen mee wast met een handdoek, waar ook iedereen zich mee afdroogt. Wat zijn wij toch verwent.
Omdat het mortuarium naast de pathologie is, echt een deur ernaast, heb ik 2 keer een lijk voorbij zien komen. Ja ik zag natuurlijk geen lijk, er lag een blauw kleed overheen.
Om een uur of 2 hadden we toch wel trek, maar ja waar moesten we een hapje eten. We liepen wat door het ziekenhuis te zoeken en wat wel weer heel leuk is, je komt van allerlei stammen tegen. Dat kan je zien aan de kleding die ze dragen. Wat er het meest uitspringt is de masai, misschien heb ik daar wel eens iets over verteld, maar dan van ik in herhaling, het zijn hele magere mensen, die alleen van melk, vlees en bloed te leven. Ze hebben rode kleden om zich heen, of rood gestreept en hebben een lange stok bij zich.
Daar kwamen we onze buurvrouw weer tegen en zij begeleidde ons naar een restaurantje. Met z’n drieën hebben we op het terrein gegeten. ik had bananen soep en een kommetje rijst en Siep friet met kip. Het zag er weer zo goor uit daar waar ze het eten uitschepten. Ik kreeg het daarom amper door mijn keel.
Na het eten liepen we weer naar huis en ik stroomde over van al de emoties. In deze hitte, zei ik tegen Siep, is het toch wel lekker om al de ledematen bedekt te hebben; legging tot de grond en een rok en een t-shirt met lange mouwen
eenmaal in de compound aangekomen, ben ik maar even naar bed gegaan. Siep heeft zijn ervaringen met zijn collega in Venlo gedeeld via de sms.
Helaas is het me nog niet gelukt om een en ander op het web te zetten. Terwijl ik nog gevraagd heb aan de secretaresse of ik de computer even mocht gebruiken. Hoe verstuurd ze dan de post?
Maar goed dat komt nog wel.
Als ik het geweten had, dan had ik de volgende artikelen meegenomen; een paar zeeppompjes, jif voor het schoonmaken van de wc en papieren doekjes om je handen te drogen. En glorix doekjes.
7.45 uur liepen we met Ben Hamel richting het ziekenhuis en hij vertelde waar we moesten zijn. Omdat de wegen alleen maar uit klei bestaan en het ’s nachts regent, bleven er hele plakaten onder de schoen hangen. Je kon bij de ingang van het ziekenhuis de modder er wat afschrapen. Ik krijg helemaal kippenvel als ik me weer bedenk hoe schokkerend ik me vandaag gevoelt heb. Ik heb er gewoon pijn in mijn maag van. Waar zal ik eens beginnen. Gewoon maar hoe het gelopen is. Eerst liepen we met z’n drieën naar de directeur van het ziekenhuis. Maar omdat hij 14 dagen vrij heeft gehad en altijd maandags vergadert , zou het zeker wel de hele ochtend duren voordat hij weer helemaal bij was. Daarom heeft Ben ons maar naar de afdeling gebracht. Het ziekenhuis zat vol met mensen. Bij de röntgen hingen er wel een stuk of 7 mensen over de toonbank en de hal zat helemaal vol. Ik kan eigenlijk niet goed uitleggen hoe het er uitzag, je moet je voorstellen dat je van de ene afdeling naar de andere gaat en daar zitten allemaal mensen. Alles staat in contact met elkaar, omdat niets is afgesloten met deuren en ramen. Alles is gewoon open. Vogels vliegen in het ziekenhuis rond. Trouwens op de röntgen werkt een röntgenoloog die uit Engeland komt en al 87 jaar is. Hij zit over de toekomst in, omdat hij niet het eeuwige leven heeft en er is geen opvolger.
We zijn op de pathologie en krijgen een rondleiding van de secretaresse. Ik had het al op de foto gezien, maar in het echt is het veel erger. Ze liet ons de uitsnijkamer zien en daar stonk het, niet te geloven. Siep zei later dat de maden eruit kropen. Het was zo’n grote tumor, ze hadden niet een geschikte emmer die daar groot genoeg voor was. Het lag in een afwasteiltje en de bovenste laag lag gewoon open en bloot en niet in de formaline. Dat was nog geen probleem, maar de voorganger van Siep was van de 3 maand dat hij hier moest zijn na 5 dagen weer weg, omdat zijn moeder was overleden. En hij is niet meer terug gekomen. Ik kon natuurlijk nog niet veel doen, we moesten eerst de achterstand weg werken, althans Siep. Wij liepen na de rondleiding terug naar kamer van de daktari en kwam de secretaresse naar ons toe, of er een punctie gedaan kon worden bij een kindje. Ik keek om en zag een heel erg ziek kindje. Hij had een grote tumor op zijn hoofd of wat dat ook en was verschrikkelijk mager. Hij moest geprikt worden in zijn lies, omdat daar een lymfklier zat. Siep wilde graag dat ik hem wilde assisteren met het puncturen, maar ik kon het niet . Ik moest bijkomen van al de emoties.
Ondertussen zijn we trouwens ook nog even naar Annet geweest om de registratie in orde te maken. En dat was de tweede keer dat ik meemaakte dat een vrouw zo nederig haar hoofd haast in mijn schoot legde en zoooo vriendelijk lachte. terwijl er ook vrouwelijk medische studentes kwamen, die hier ook net waren aangekomen, waar ze dat niet bij deed. Ik denk dat ze blij zijn dat er een Patholoog is gekomen. Het was even zoeken voor we weer terug waren op de afdeling. Het lijkt allemaal zo op elkaar, alleen maar beton en ongeverfde muren of wit, maar naar mijn idee helemaal niets. Ik zal er morgen nog even op letten.
Op de afdeling hoorden we dat we naar de directeur mochten komen. Ik zei tegen Siep ga jij maar even alleen. Maar na een tijdje kwam hij samen met de directeur naar mij toe, hij wilde ook met mij kennis maken.
Siep ging eerst die stinkende tumor wegwerken samen met Sylverius dan kon de rest weggegooid worden. Ik kon het niet laten om er toch nog even naar toe te lopen om er een foto van te knippen en een foto van Siep dat hij aan het uitsnijden is. Het was ondertussen al 11.00 uur geweest en terwijl Siep en ik in de dokters kamer zaten kreeg ik eigenlijk wel zin in koffie. Ik kon wel een opkikkertje gebruiken en Siep ook wel. Maar ja hoe gaat dat. We zeiden tegen elkaar we wachten wel af. En ja daar werden we al door de secretaresse en haar assistente geroepen. We zaten met z’n vieren te koffiedrinken en
kregen daarbij een oud stuk wit brood. We hebben tijdens de koffie al onze indrukken van Tanzania verteld en toen ik vertelde dat ik de groenten hier best wel duur vond in verhouding met wat ze hier verdienen. Vertelden ze dat ze het niet eerlijk vonden wat we moesten betalen. 5 x de normale prijs. De volgende keer zou ze met me meegaan naar de markt.
Na de koffie heeft Siep de preparaten die er lagen met de microscoop bekeken en beoordeelt. En ik ben naar het kleurhok gegaan. Even wat gekletst met Lilian die als assistente werkt op het laboratorium. Ik hoorde dat ze nog niet kon kleuren, omdat er geen alcohol is. Ik dacht hoe kan dat er niet zijn. Er is toch bijna geen werk voor hun geweest, omdat er geen Patholoog was de afgelopen 2 ½ - 3 maand. Verder staan er microtomen genoeg, maar volgens mij word nog steeds die oude slede microtoom gebruikt. Daar ga ik morgen even naar kijken. Even dacht ik dat er geen koelplaat was waar ze de paraffine blokjes opliggen voordat er gesneden word, maar die was er toch wel.
De rest van de tijd ben ik bij Siep op de kamer gaan zitten. Je hoorde al de geluiden in het ziekenhuis, omdat alles, zoals ik al vertelde, met elkaar verbonden is. Huilende baby’s, wat ik het ergste vind natuurlijk en nog veel meer.
Ik moest even naar het toilet, gevraagd aan de secretaresse waar dat was. Ze liep met mij mee en ik deed de deur open en dacht daar ga ik niet bovenhangen, zo goor, geel, geen toiletpapier. Ik deed maar net of ik toch gegaan was. En overal een blok zeep waar iedereen de handen mee wast met een handdoek, waar ook iedereen zich mee afdroogt. Wat zijn wij toch verwent.
Omdat het mortuarium naast de pathologie is, echt een deur ernaast, heb ik 2 keer een lijk voorbij zien komen. Ja ik zag natuurlijk geen lijk, er lag een blauw kleed overheen.
Om een uur of 2 hadden we toch wel trek, maar ja waar moesten we een hapje eten. We liepen wat door het ziekenhuis te zoeken en wat wel weer heel leuk is, je komt van allerlei stammen tegen. Dat kan je zien aan de kleding die ze dragen. Wat er het meest uitspringt is de masai, misschien heb ik daar wel eens iets over verteld, maar dan van ik in herhaling, het zijn hele magere mensen, die alleen van melk, vlees en bloed te leven. Ze hebben rode kleden om zich heen, of rood gestreept en hebben een lange stok bij zich.
Daar kwamen we onze buurvrouw weer tegen en zij begeleidde ons naar een restaurantje. Met z’n drieën hebben we op het terrein gegeten. ik had bananen soep en een kommetje rijst en Siep friet met kip. Het zag er weer zo goor uit daar waar ze het eten uitschepten. Ik kreeg het daarom amper door mijn keel.
Na het eten liepen we weer naar huis en ik stroomde over van al de emoties. In deze hitte, zei ik tegen Siep, is het toch wel lekker om al de ledematen bedekt te hebben; legging tot de grond en een rok en een t-shirt met lange mouwen
eenmaal in de compound aangekomen, ben ik maar even naar bed gegaan. Siep heeft zijn ervaringen met zijn collega in Venlo gedeeld via de sms.
Helaas is het me nog niet gelukt om een en ander op het web te zetten. Terwijl ik nog gevraagd heb aan de secretaresse of ik de computer even mocht gebruiken. Hoe verstuurd ze dan de post?
Maar goed dat komt nog wel.
Als ik het geweten had, dan had ik de volgende artikelen meegenomen; een paar zeeppompjes, jif voor het schoonmaken van de wc en papieren doekjes om je handen te drogen. En glorix doekjes.
-
03 Mei 2011 - 17:21
Trudy Hunink :
Hoi Alie en Siep ,
Vandaag heb ik je reisverhalen gelezen Alie , dat jullie veel indrukken opdoen en ontzettend veel beleven !
Ik wens jullie een heel goede tijd in Tanzania , dat het allemaal aan jullie verwachtingen mag voldoen ! En ook sterkte , je zult ongetwijfeld je kinderen missen. Een goede tijd !
Lieve groet,
Trudy Hunink ( Boskoop ) -
03 Mei 2011 - 18:09
Hannie:
Hoi Alie en Siep
Ik vind het zo knap van jullie dat jullie dit willen doen voor deze arme mensen,ik geloof het goed dat je je niet voor kunt stellen hoe het er aan toe gaat in die arme landen.
Ik wens jullie nog heel veel succes en een fine tijd ,ik blijf jullie volgen.
Gr uit Canada -
04 Mei 2011 - 14:24
Mariet Sillekens :
hallo Alie en Siep
wat geweldig dat er internet bestaat en wij jullie ervaringen kunnen volgen ,ik vindt 't geweldig van jullie dat jullie je daar voor inzetten ...maar Alie pas ook goed op jezelf want ik lees dat er heel veel op je af komt ,ik heb er al een voorstelling van als ik het lees
Ik wens jullie heel veel succes en gezondheid toe en tot het volgende verslag groetjes Mariet uit Panningen -
04 Mei 2011 - 16:56
Peter C.:
Leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken in Tanzania. Kim die vroeg zich al af of de berichten steeds zo lang zullen blijven, anders heeft ze straks geen tijd meer om te studeren en mij te knuffelen... haha
Ik kijk uit naar het volgende bericht en wens jullie heel veel plezier en vooral heel veel succes met het werk dat jullie daar allemaal gaan verrichten.
Groeten De kampioen
-
04 Mei 2011 - 16:56
Peter C.:
Leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken in Tanzania. Kim die vroeg zich al af of de berichten steeds zo lang zullen blijven, anders heeft ze straks geen tijd meer om te studeren en mij te knuffelen... haha
Ik kijk uit naar het volgende bericht en wens jullie heel veel plezier en vooral heel veel succes met het werk dat jullie daar allemaal gaan verrichten.
Groeten De kampioen
-
05 Mei 2011 - 10:45
Mariet Sillekens:
hallo Alie en Siep
Wat een mooie verslagen jullie schrijven zo dat wij ons dat heel levendig voor kunnen stellen
Heel veel succes en een mooie tijd gr Mariet Sillekens -
05 Mei 2011 - 20:23
Alie Wouda Vd Tuin:
Sorry Peter, maar ik blijf mezelf. :) -
05 Mei 2011 - 20:31
Moniek:
Mooi verhaal! Ik mis jullie al!!
xxxxxxxxxx -
06 Mei 2011 - 14:57
Mams:
Hallo wat een indrukken hebben jullie te verwerken Het is inderdaad een heel ander leven dan dat we hier gewend zijn . maar knap dat jullie dat doen .Passen jullie een beetje op je zelf Alie
Liefs Mams v.d.Tuin. -
07 Mei 2011 - 19:50
Alie Wouda Vd Tuin:
Trudy; Bedankt, ja die mis ik al. Een advies van Rian, Kijk maar naar foto's van ons Lief he? xx
Hannie; Bedankt, maar die kans is ons gegeven. Wat is de wereld dan klein he?
Mariet; Bedankt voor de steun en het meeleven, ik denk eraan.
Mijn Kampioen; Mijn nadeel is altijd, dat ik zo opga in alles en dat ik het voor altijd wil vastleggen. Ik vind o.a. dat je al genoeg geknuffeld bent haha :)
Moniek; Je hebt al een bericht gekregen dat ik jullie ook mis. We gaan binnenkort toch maar even skypen xxx
Mams; De afrikanen op een grote hart en dragen veel warmte en liefde uit daar put ik al de energie uit. xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
