Anna en de rest van het gezin op bezoek

Tien uur hoorden we hody, hody , zoals afgesproken stond Anna, onze housekeeper met haar 5 kinderen en echtgenoot voor de deur. Zij hebben een dochter van 14 jaar, daarna een zoon van 13 jaar, een dochter van 8 jaar een zoon van 7 jaar en nog een dochter van 1 ½ jaar. En omdat een zwager van hem is overleden, hadden ze nog een zoon van 6 jaar mee van zijn zus. Anna’s echtgenoot is een boer en verplant zonnebloemen, waar hij meel en olie van maakt en verkoopt. Omdat er op dit moment niet geoogst wordt, hebben ze daarvan geen inkomen en leven ze van het geld wat Anna hier verdient. Victor gaf ik mijn I-pad, waarmee hij zich erg vermaakte. Kleine Elisabeth gaf ik een plastic bakje met deksel en de twee oudste meisjes een damesblad en de jongentjes zaten naar het computerspel te kijken. We hadden de koffie op en er kwam een formulier uit de tas. Ik zag in de vluchtigheid school en een bedrag in TSH staan, oh nee wat is dit nu weer dacht ik bij mezelf. Ik gebaarde dat ik het niet snapte. Anna legde het uit daarna haar man. Een bedrag van 240.000TSH moesten zij voor 7 juli betalen anders moesten de twee oudste kinderen van school af. Ik keek Siep eens aan …………”we overleggen het nog met z’n tweeën” en dan horen jullie het nog van ons. Ik dacht bij mezelf ze zijn dan voor een jaar gered, maar hoe moet het dan volgend jaar? Maar deze mensen hier denken niet voor uit. Ik vroeg aan Anna of ze ook kleren kon maken, want dan kan ik beter een naaimachine kopen en dan kan ze daar blijvend geld mee verdienen met o.a. de verkoop van kleding, wat ze hier veel doen. Nee op de plek waar zij wonen hebben ze dat niet, alleen in Moshi. Jammer, ik kon op dat moment niets anders verzinnen. Ze zijn om een uur of een naar huis gegaan en wij zouden meedoen met een wandeltocht, maar omdat ik nog steeds niet helemaal lekker was zijn we thuisgebleven.

Om tien uur was Yona er nog niet. “Ik ga hem bellen”, zeg ik tegen Siep. Hij was gelukkig onderweg. We moesten nog steeds die ene kleuring over doen, maar dacht ik bij mezelf dat wordt vandaag dus ook niets. Ook omdat ik hoorde dat Yona om 14.00 uur les moest geven. We zijn de stoffen op gaan schrijven die bij de kleuringen horen en dat gaan we bij elkaar in een kast zetten. Er komt iemand bij Yona en zegt iets in het Swahilli’s daarna zegt Yona tegen mij: “wil je het research laboratorium zien?” Natuurlijk wil ik dat wel zien. Vlak voor de ingang van het ziekenhuis staat aan de rechterkant een mooi gebouw, je kijkt je ogen uit nog meer als je binnen komt. Er staat een elektronen microscoop een flowcitometer, waarmee je stoffen kan scheiden, je kan er DNA insitu hibridisatie doen en nog veel meer. Ik zeg tegen deze meneer: “ik begrijp er helemaal niets van”, “ wij nemen allemaal spullen mee vanuit Nederland” en hier staat van alles. Hoe kan dat? Oh dit hoort niet bij het KCMC, maar als het KCMC een kleuring aanvraagt dan moeten ze daarvoor betalen. Dus, zeg ik, als de pathologie de elektronen microscoop nodig heeft dan moeten wij daarvoor betalen? Ja dus. Ik begrijp helemaal niets van dit land. Wij werken hier als……… nou ja laat maar het is het schrijven niet waard.
s’ Middags zijn we naar de Sha industrie gegaan, waar gehandicapten van leer van alles maken. Ik was er al een keer met Anne-marijke geweest, maar Siep heeft het nog nooit gezien. Het was langer lopen dan ik had gedacht, Siep twijfelde of ik het nog wel wist omdat ook hij zich een beetje bedreigt voelde midden in de rimboe en mensen die van alles van ons moesten, straks worden we berooft. We lopen over een spoorlijn die aangelegd is door Chinezen heb ik ergens gelezen, later hoorde ik van Ben dat Duitsers dat gedaan hebben. Maar dan gebeurd er verder niets meer mee en groeit er van alles op en tussen de rails en gebruiken de Tanzanianen het als weg. Ja daar is de Sha industrie, twee hekken worden van het slot gehaald en we kunnen naar binnen. Ik was nieuwsgierig of ze wat op bestelling wilden maken, maar helaas dat deden ze niet. Daarna zijn we mijn bestelling gaan halen, tassen in verschillende kleuren gemaakt, waar een computer in kan. Kom ik daar is het niet af, omdat de persoon waar ik het mee afgesproken heb gewoon niet meer is komen opdagen. Natuurlijk was er wel weer iemand die ons kon helpen: “kom maar mee”, mijn zus kan het wel maken. Wij lopen achter hem aan en zijn bij zijn “zus”. Ik leg uit wat de bedoeling is en we gaan vervolgens praten over het bedrag wat we daarvoor betalen moeten. 2 x zoveel als bij die andere. Ik zeg nee 10.000 TSH , hij zegt weer 15.000, terwijl ik hoor dat zijn “zus” 12.000 zegt. Wij draaien ons om en zeggen laat maar. Loopt hij achter ons en zegt oke! Maar dan betalen jullie eerst de helft. Nee zeg ik dat doen we niet en lopen weg. Kunnen ze 30 € verdienen, bijna een maand salaris, willen ze weer meer m.a.g. ze nu helemaal niets hebben. Slim zijn de mensen hier echt niet.
Dinsdag was ik weer niet lekker, nog steeds last van mijn maag en heb uitgeslapen, ik ben naar het Lab gegaan en heb cervix strijkjes beoordeelt en daarna ben ik weer naar huis gegaan en weer naar bed.
s’ Avonds hebben we gezellig met Ben en Anne-marijke gegeten.
Woensdagochtend heeft Jeremy Sherr me opgehaald en zijn we naar een ziekenhuis ergens hier in de buurt gegaan, Helaas door mijn drukke gepraat heb ik niet opgelet waar het was, wel heb ik watervallen gezien, waar Jeremy mij op wees. De eerste patiënt is diabetes, wat veel voorkomt hier in Tanzania vanwege het vele suiker gebruik, later bleek dat hij alcoholist was en nu zijn levensstijl heeft verbeterd, vandaar. Ik voelde aan hem dat hij erg verdrietig was en een beetje lamgeslagen. Wat bleek hij heeft 3 kinderen verloren op heel jonge leeftijd; 6 maand, 3 maand en 9 maand, verschrikkelijk. Daarbij als oudste zoon de zorg over zijn broers en zusters heeft omdat zijn ouders zijn overleden. Hij verdient bovendien veel te weinig om voor zijn kinderen te zorgen. Deze meneer kreeg causticum vanwege de emotionele shock die er behoorlijk ingehakt is, met alle gevolgen van dien. Daarna aidspatiënt-en/tjes ieder met een eigen verhaal. Het is heel moeilijk iets uit de mensen te krijgen, daarom vraagt Jeremy naar dromen die ze hebben en of ze die vaker hebben. Daarop kan hij dan een middel zoeken. Wat opvalt hier in Moshi is dat de mensen erg eenzijdig eten. Veel bananen, witmeel producten en soms vlees. Hier begrijp ik ook helemaal niets van. Het is zo’n gezond klimaat waar ze op een akker van alles kunnen kweken, graan waar ze bruin brood van kunnen bakken. Verschillende groenten en noem maar op. Wat je veelal ziet is; uien, tomaten, paprika, prei aubergine en courgette. Dat eten we ook al 4 ½ week en zijn daar inmiddels behoorlijk flauw van. Vaak geen vlees, omdat we het niet vertrouwen.
Jeremy wil een laboratorium op richten waar hij zelf kan bepalen met wat voor ziekten de mensen die bij hem komen, besmet zijn. Ik vertelde hem over een PCR apparaat, wat je daar allemaal mee kan, morgen komt hij samen met zijn vrouw om het apparaat in het KCMC te bezichtigen.

s’Avonds ben ik naar een koor geweest en hebben we twee liederen ingestudeerd. Het was bij een Koreaanse vrouw die met een Tanzaniaan getrouwd is en ze wonen er prachtig.