Ontspanning

Zondag 8 mei zijn we heerlijk bijgetankt door veel te slapen en de rest van de dag alleen maar wat te lezen; mijn naam is Sarah en muoyowenu weerzien in Congo: mensen met een missie. Dit laatste boek stond overigens in een van de boekenkasten in ons huisje, mogelijk kan ik hier thuis nog wat mee doen vandaar deze website: www.afrikaeuropanetwerk.nl Het andere boek stond op mijn i-pad. Dat wist ik trouwens niet dat de gendarme al de joden afvoerden. Voor de liefhebbers heb ik hierover ook nog een tip want ja wat moet je nu met een i-pad zonder boeken. Twee dagen voor vertrek naar Tanzania, heb ik gegoogeld hoe ik nu boeken op met i-pad kan zetten. voor e-books moet je via adobe-reader downloaden, maar omdat apple een conflict heeft met adobe-reader geeft deze geen toegang hiertoe. De mogelijkheid is om dat te kraken met ingewikkelde handelingen. Daar ben ik mee begonnen, maar dacht ik zoek eerst wel eens verder en na twee uur kwam ik het programma bluefire reader tegen die je gratis via appstore kan dowloaden YES het is gelukt. Via bol.com heb ik dus boeken kunnen downloaden.

Ik had een onbeschrijfelijke drang om Kim, Moniek, Kevin en Rian te zien, niet omdat het moederdag was, of misschien toch ook wel. Mijn moeder gevoelens werden daardoor nog meer aangewakkerd denk ik. Met Moniek had ik afgesproken om 12.00 uur Nederlandse tijd te gaan skypen. Dat zou de eerste keer zijn hier in Moshi. Iets voor twaalven heb ik de computer aangezet en klikte op het icoontje, maar er gebeurde helemaal niets. Snel opende ik facebook en begon met Moniek te chatten: “het lukt me niet”, ik moet het opnieuw downloaden geeft het programma aan. Moniek: “ je moet gewoon op het … drukken”, Zij dacht natuurlijk oh dat lukt natuurlijk niet, ze heeft er geen verstand van ohhhhhh ik hoorde haar al zuchten. Bovendien Moniek heeft komende vrijdag een toets, dus wil ze geen minuut onbesteed voorbij laten gaan. Ik herken dat wel . Enfin een ½ uur later, opnieuw skype gedownload zaten we dan gezellig met z’n zessen tegenover elkaar, een kopje africaanse koffie er bij, gezellig. Het ging allemaal uitstekend in Beringe geen wanklanken maar tussen de regels door, ik ben tenslotte moeder, bewerkte ik toch enkele irritaties. Zaterdag nacht of zondagochtend tot ½ 6, zat Kevin bij de keet met een groep jongeren, waardoor Kim niet heeft kunnen slapen (denk ik) pizzadozen op de vrijdagavond rondslingerend bij de keet en een stoel op het dak. Rian zei daarover: “ik heb diegene die dat gedaan heeft gebeld, en is gekomen om het op te ruimen. Rian had gekookt en Kevin kwam niet opdagen. De dames wilde zwemmen, lag Kevin met allemaal vrienden in het water. Als er dan gevraagd werd wanneer ze erin mochten, dan werd daar niet naar geluisterd. Ik schrijf dit zo even pontificaal op het blog, omdat ik van verschillende mensen gehoord heb; “is er iets”, of moeten we wat doen, dan zeggen jullie het maar.
Hier ben ik dan.
De regels die we hanteren tijdens onze afwezigheid.
Kevin en Rian eten elke dag samen warm. Dus ouders vraag niet Kevin kom maar bij ons eten, of kevin gaat een frietje halen met een van jullie zoons, want hij gaat niet in z’n eentje een frietje halen.
Kevin maakt het zwembad schoon.
Door de week drinkt Kevin geen alcohol.
In het weekend met z’n vieren overleggen wat het plan is en niet allemaal ieders weegs gaan.
En het laatste wat ik wil zeggen COMMUNICEREN en LUISTEREN. Niet aanvallen of negeren, maar zeggen wat voor gevoel je daarbij hebt. En de ouders van vrienden van Kevin. Houd de teugels een beetje strakker van jullie zoons. Vooral nu we er niet zijn.
BEDANKT alvast.

Na het gesprek met de kinderen was ik weer helemaal rustig.

Maandag 9 mei hebben weer van alles beleefd, eerst ons werk op de Pathologie, wat al weer routine is. Behalve dan het volgende; Siep begint altijd eerst met het diagnosticeren van de uitgesneden weefsels en vervolgens een ½ uurtje uitsnijden of zoiets. Maar terwijl Siep er aan toe was om uit te snijden, zei Silverius dat het hem op dat moment niet uitkwam. In plaats van dat hij zegt dat het op een ander tijdstip moet gebeuren nee. Dan kan ik niet, morgen is er weer een dag, zo’n instelling. Yona deed nu zelf een immuno-histochemische kleuring en heel zorgvuldig ging hij te werk. Precies zoals ik gezegd heb, hij deed ook de handelingen 5 minuten na mij. Zo kon hij toch nog een beetje naar mij kijken. Toen ik toe was aan de 1 uur incubatie ben ik naar de administratie gegaan en heb in het Engels getypt wat we deze week gaan doen. Dat gaat gemakkelijker dan het uit te leggen. Daar komt Yona naar me toe gelopen, er was iets met de coupes, of ik even mee wilde gaan. Ja helaas alles weg, hij vond het heel erg what a pitty zei hij maar steeds. Ik zei: “je kan het beter nu verkeerd doen en daarvan leren waar dat van komt, nu ik er nog ben. Ze zeggen niet voor niets van fouten leer je? Morgen is er weer een dag. Maar ik word zo gigantisch slaperig van dit werk? Nu weet ik waarom ik hier ooit eens mee gestopt ben. Sorry mensen van de Pathologie ik ben nu ook niet echt een doorsnee type, Mijn hele leven staat altijd maar in het teken van verandering. Mijn vader heeft ook niet voor niets zoveel beroepen gehad, ik zal dat wel van hem hebben.

Ook liet ik Yona weten dat ik niet van plan ben om les te geven as vrijdag. Mijn Engels is niet zo goed en het kost me erg veel inspanning om alles voor te bereiden. In de tussen tijd leer ik liever Swahili’s en lees ik liever iets over Tanzania. (Dat is een voordeel van het ouder worden, het maakt allemaal niet meer uit) Maar, viel hij me in de rede, ze rekenen erop dat je komt. Ik zei, om het even voor me uit te schuiven: “morgen hoor je nog wel van mij”, Daar moet ik dan nog maar eens goed over nadenken. Ik heb in ieder geval Bob van Klinipath, waar we het materiaal van gekregen hebben om immuno-histochemie op te starten, gevraagd om Nederlandse literatuur hierover op te sturen naar mijn email adres. Bedankt alvast Bob!

Zoals elke dag gingen we met de taxi naar koffieshop Kilimanjaro. Onderweg vroeg ik aan de taxi chauffeur of hij wist waar keramieken potten te koop zijn. Wij, Siep en ik hebben besloten om het huisje een beetje gezelliger te maken, nu zijn we aan het kale terras toe. Robert zei: “ik rij er wel even langs”. Met Siep heb ik afgesproken om daar na het eten naar toe te lopen, maar waar reed hij in vredesnaam helemaal naartoe? Ik probeerde hem nog duidelijk te maken dat die afstand wel heel ver is wil je dat lopend doen en dan ook nog eventueel met keramieken pot onder de arm. Hij begon een heel verhaal af te steken dat dit de route was naar Arusha wat 18 of 80 km bedraagt. Natuurlijk wilden we daar ook nog een keer naar toegaan en dan met hem meerijdend op safari voor een dagje. hij vond het allemaal prima. Trouwens het was nog een hele klus om uit te leggen wat we bedoelden met een keramieken pot, tot we er een zagen en aan konden wijzen. Voor 22 € hadden we 2 enorme potten. Op de cpmpound hebben we mooie Aloe vera’s gezien dus……

Daar heb je ze weer Siep, daar achter me met die bruine bloes aan. Niet wijzen gewoon doorlopen zei Siep. “Ach” zeg ik ,ik ben toch zelf baas, laat me maar even. Je hebt je tas ook weer bij je, zei Siep. Ik heb toch niets anders, Annemarijke gaat met haar naaiclubje een tas voor me maken. Maar zeg ik tegen Siep, zit er nou maar niet over in, ik heb de tas heel goed vast. Bovendien heb ik belangrijke papieren achter slot en grendel. Ik lig stiekem in een deuk hoe Siep zich zorgen loopt te maken en dat al die mensen om hem heen iets van hem moeten. Maar ik geniet ervan en begin met de mensen te praten. Gewoon alles loslaten en genieten en niet krampachtig iedereen in de gaten houden om te kijken wat ze van je moeten. Het is even wennen, maar het is Afrika en Anne-marijke doet precies hetzelfde en praat ook met iedereen. Bovendien zijn we erachter gekomen dat de jongeren graag met buitenlanders praten niet alleen vanwege de fooi, het is ook manier om Engels te praten. En het geven van een fooi, daar ben je nog altijd zelf bij.
Voor op de bank heb ik nog twee kussentje nodig waar ik al stof voor gekocht heb. We stapten een willekeurige winkel 2 bij 2 meter binnen. En vroeg erom, weer hielp een Indische vrouw me. Voor 5 euro kon ik een dik kussen kopen en dat zelf in stukken knippen. Of er niets anders was….. ik wees naar een 20 bij 40 cm kussen, ik dacht bij mezelf die in tweeën en ik heb er 2. Voor de winkel en los van de winkel kon ik het voor 1 euro laten vermaken. Maar we hadden weer hele gesprekken met deze Indiaanse vrouw en moeten daar binnenkort weer naartoe om een adres en telefoon nr. te geven voor haar dochter. bla, bla, bla.

We zaten op het terras bij ons husje even bij te komen van de dag en daar kregen we weer bezoek. Oh wat is het hier toch gezellig. Morgen gaan we met z’n vijven uiteten. Met o.a. een viroloog uit Nederland.

Ondertussen zit ik te bedenken wat ik zoal nog meer kan doen hier in Moshi. Anne-marijke werkt o.a. ook voor de noc, ze heeft wel gezegd wat dat is, maar ik kan het niet meer na vertellen. Het gaat in ieder geval over een project, waar geld ingestopt is van giften en daarvan zijn stoffen gekocht en een naaimachine. Daarvan zijn placematsjees gemaakt, ovenwanten, laptoptasjes etc. en die worden dan weer verkocht. Vandaag hoorde ik dat er nu winst gemaakt kan worden en salarissen aan Tanzaniaanse worden uitgedeeld, een non-profit organisation

Mogelijk kan ik hier iets aan bijdragen, want ik heb natuurlijk hele leuke ideeën wat je zoal van de Afrikaanse stoffen kan maken. Bijvoorbeeld een deken van patchwork een apart model broek met daarbij een van voile bestaand Indisch stofje. Ik koop dat wel en laat het maken en dan laat ik het zien aan Anne-martijke. Niet meteen te opdringerig zijn.