Lesgeven

Vrijdag 13 mei.
Op dit moment zit ik voor een groep studenten. We wachten op een baemer , het is nu 14.10 uur en 14.00 uur zou het al beginnen.
Vanmorgen ben ik naar Yona gegaan en heb gezegd dat we het uittitreren van al de antisera maandag maar gaan doen, dan kunnen we ons nu bezig houden met het voorbereiden van vanmiddag, door de Power point presentatie door te nemen. Yona zei: “oh dank je wel”. Dat vind ik super fijn. Oh dacht ik bij mezelf, moet hij er dan nog zoveel aan doen.
Wat was ik nieuwsgierig toen ik Anna hoorde aankomen. Ze zou met de broek en Giletje komen, zou het gelukt zijn, zouden ze het begrepen hebben wat ik met gebaren taal Anna heb uitgelegd? Ik deed de deur voor haar open en zag geen tas of iets dergelijks hangen. “Waar heb je de broek?”: zei ik. Oh ja, wacht ik ga eerst naar binnen. Ja kom maar gauw, goedemorgen trouwens. Ze begon direct met de was, ik voelde het, het is mislukt ze is beroofd of iets dergelijks. Toen ik haar woensdag weg zag gaan, dacht ik nog, stop dat geld toch in een beurs die ik je gegeven heb. Als je in een Dala, dala zit, de plaatselijk bus, en ze zien het geld, rukken ze het zo uit je handen. Maar corrigeerde ik mezelf, ze is hier natuurlijk niet van gisteren. Ik liep naar haar toe en zei: “waar is de broek?” Ze veegde haar natten handen af. “Ik heb nog 10.000 TSH nodig”, “oh maar natuurlijk”. Ik probeerde kalm te blijven en niet voor haar te praten. Wat is het toch erg dat je mekaar niet kan verstaan. Waarvoor heb je dan 10.000 TSH nodig dacht ik, kom vertel verder. Ik ga straks weer naar Beatris om de kleding op te halen. Zou het dan toch gelukt zijn? Er viel een pak van mijn hart. Nee voor het maken van de kleding heb ik 20.000 TSH nodig en vanmiddag breng ik je de kleding om 7.00 uur in de namiddag.
Yona begon zich zelf voor te stellen aan de studenten en nodigde me vervolgens uit om iets over mezelf te vertellen. Ja natuurlijk, dat doe ik zo, maar hebben we dan geen baemer? Nee, die hebben ze niet. Ja dacht ik bij mezelf, hoe kan ik dan mijn power point presentatie geven. Maar ach ik ben maar een vrijwilliger, wat kunnen ze me nu maken. Alles wat de studenten aan informatie krijgen over de immuno-histochemie is meegenomen. Ik zat nog steeds voor de klas, lekker op een stoel en begon mij voor te stellen; “I am Alie Wouda and I am living in Holland. During 15 years I worked on the department of pathology. That is now 17 years ago, meanwhile I’m studying a.e. herbs, homeopathy and so on. Because my husband finished with his study medicine and became a Pathologist we moved from the north of the Netherlands to the south. In 1995 I started a practice of my own, because I was finished also. “
Vervolgens ging ik verder met: “We were asked to make a start with the implementation of immuno-histochemistry in the department of Pathology of the KCKM in Moshi.
We started two weeks ago and the results are promissing.
Zonder problemen, vertelde ik dia voor dia nu dan niet niet vanaf de baemer, maar voor mijn neus op de computer. Nou ja zonder problemen? Er werden direct vragen vanuit de klas gesteld. Zo vertelde ik hoe weefsel gefixeerd moet worden, dmv een formule.
nl. D = k • V t
D = diameter, half (radius) in mm
K = diffusioncoëfficiënt
T = time in houres
K for Formaline 0,78
Example: tissue of 4x4x3 mm
Howlong takes it before the tissue is fixed by formalin?
T=(1,5:0,78)2=4
Hoe ik dan bij 1,5 kwam. Deze tekst had ik zo over genomen en er verder niet bij stilgestaan. Yona greep in en zei: “ het gaat erom dat jullie betgrijpen dat er tijd nodig is voordat het weefsel gefixeerd is”. Mij raderen draaiden, ½ radius de enigste manier om aan 1,5 te komen is 3. De diameter is dus 3. Dat vertelde ik in een fractie van een paar seconde, zodat het niet opviel. Goh, dacht ik bij mezelf, het maakt dus helemaal niet uit wat de lengte en de hoogte is van het weefsel. Tijdens het lesgeven leerde ik zelf ook nog wat. Om ½ 4 waren we klaar en hebben afgesproken dat de i.p.v. 82 leerlingen die zouden komen wat Yona me vertelde, er maar 44 waren en over 2 dagen verspreid zullen er dinsdag en donder ochtend 22 leerlingen op het lab kijken naar de procedure Yona heeft me toen we een maal weer op het lab waren, wel 6 keer de hand geschud. De Tanzanianen zijn zo blij altijd, geweldig.
Ik ben naar ons huis gelopen en Siep was nog niet thuis. Hij zou nog wat boodschappen halen en een reis boeken naar Zanzibar. Daar gaan we in het een na laatste weekend dat we hier zijn, naar toe. Met een glaasje vruchtensap in mijn hand en wat cashew noten, als lunch, want ik had natuurlijk nog niet gegeten, kwam Siep er ook al aan. Hij was natuurlijk erg benieuwd hoe het was gegaan.
Ik snap er helemaal niets van, het is 16.30 uur en daar komt Anna aangelopen. Ze laat de kleren zien. Exact hetzelfde wat ik in mijn hoofd had. GEWELDIG. Voor 20 € koop je een lap stof en voor 10 € laat je er een broek en een giletje van maken. Ik belde meteen Anne-marijke op om het te laten zien. Zij vond het ook heel erg mooi. Ze zegt wat heb jij in 14 dagen al veel bereikt. Maar dit is gewoon wat ik leuk vind, het gaat vanzelf. Siep en ik samen vinden het zo geweldig hier.
Willen jullie het verhaal van Siep ook lezen zie: http://siepwouda.blogspot.com Want ik zou al weer in de schoenen gaan staan van Siep, maar hij heeft dus z’n eigen blog.