Een Tanzaniaanse bruiloft

We zitten weer heerlijk op het terras een kop koffie te drinken met Anne-Marijke en Ben. Alles wat we nodig hebben voor de komende week is binnen. Het lege kratje bier van de Indische eigenaar van hole in the wall, die ons al een paar keer gevraagd heeft wanneer hij het kratje terug zou krijgen, hebben we inmiddels ingeleverd. Mijn Afrikaanse broek, of eigenlijk Tanzaniaanse broek heb ik toch nog wat smaller bij de pijpen laten maken, omdat het dan minder op een pyjama broek lijkt. Het model was ook zo, maar omdat de stof wat stugger is, leek het me handiger de pijpen wat wijder te laten maken. Over de markt lopen was weer een hele belevenis. Terwijl ik de groenten ging halen, is Siep spijkers en een hamer gaan zoeken. Ze zeiden nog tegen Siep: “were is your wife”. We zijn al een betekenis hier in Moshi. Siep had een ouderwetse hamer, bestaande uit een stuk ijzer in vorm gesmolten met daaraan een stuk hout. Niet te hard slaan denk ik want anders schiet het stuk ijzer eraf.
Terwijl siep keek hoe ze van rubberbanden sandalen maakten, stond Ben met de echtgenoot van de vorige vaste Patholoog en tevens vorige directeur van KCMC te praten, Dhr. Swei. Zij was naar Duitsland gegaan om een en ander te regelen voor het behoud van haar Pathologen registratie. Ze zou maar even blijven, maar ze is niet meer teruggekomen. Later hoorde ik van Ben, dat ze nog studerende kinderen heeft in Amerika en van het salaris wat ze hier in Moshi krijgt, samen met het salaris van haar man kunnen ze er niet van rondkomen. Ze werkt daarom als Tanzaniaanse patholoog tot haar pensioen in Duitsland, 2 van haar kinderen studeren en wonen nu dus in Amerika en haar man met zoon woont in Moshi. Als ze haar pensioen gerechtigde leeftijd heeft bereikt, gaat ze waarschijnlijk weer terug naar Moshi.
Tijdens de koffie begon Anne-Marijke over de bruiloft. Ze wilde weten of we ook naar de kerk gaan. Ik zei: “dat lijkt mij wel heel erg leuk om mee te maken”. “ja maar het kan soms wel 3 uur duren”. “Oh nee”: zei Siep, dat duurt veel te lang. Nou dat dachten wij ook. Of jij wilt perse gaan Alie? Nou als ik de enigste ben dan gaan we toch niet? Dat was afgesproken. Siep en ik hebben de rest van de middag op het terras bij ons huisje gelezen.

Op de uitnodiging voor de bruiloft stond, dat de receptie om 18.00 uur begon, maar wij hebben met z’n vieren afgesproken dat we ½ 7 uur vanaf de compound zouden vertrekken.
Wij lachen toen we aankwamen, we waren nl. als eersten, wat eigenlijk wel te verwachten was. We hebben een flesje bier gepakt en konden mooie foto’s maken van de aankleding van het gebouw.
De kleuren die ze als decoratie gebruikten was zeeblauw met goud, later zagen we ook dat, zeg maar de vrienden groep, het feestcomité, ook in die kleuren waren aangekleed. De mannen zo ook de bruidegom hadden goudkleurige overhemden aan. De meisje hoofdzakelijk een uit voornamelijk een blauwe kleur bestaande jurk, met een goudkleurige afwerking. De bruid was daarentegen toch in het wit. Om ½ 9 was iedereen zo’n beetje binnen en als laatste kwamen de bruidegom met bruidmeisje en het bruidsboeket en daar achteraan de bruid met een bruidsjonker en over haar arm het colbertje van de bruidegom. Vanaf dat moment begon de theater voorstelling. Een professionele ceremoniemeester was eigenlijk de hele avond aan ’t woord. Ik vergeet nog te vertellen dat als er weer een groep mensen naar binnen kwamen, liepen ze niet naar voren, maar dansten naar voren. Zo ging alles dansend.
Eerst werd de bruidstaart aangesneden en het feestcomité nam een klein stukje, zo ook de bruid en bruidegom . De taart werd naar eerst de schoonouders daarna naar de ouders van de bruidegom al handenschuddend gebracht. Daarna werd iedereen persoonlijk door de bruidegom welkom geheten, wij dus ook. Zo werd er een glaasje champagne gedronken eerst door bruid, bruidegom en het feestcomité. Daarna werd ook weer al handenschuddend de fles aan de ouders en schoonouders overhandigd en daarna kregen alle bezoekers een glaasje. Met dat glaasje liepen we een voor een al dansend naar de bruid en bruidegom en proosten met hen en het feestcomité. De ceremonie meester kondigde weer wat aan wat ik niet kon verstaan en het keuken personeel kwam al dansend binnen. Tussen hun in hadden ze een geit op een spit met daarop prikkers met komkommer en wortel en uit de bek van deze geit staken allemaal bladeren. Daarna mochten we warm eten halen; rijst, kip, iets van de geit, groenten en meloen. Heel snel schepten ze dat op. Het eten was inmiddels koud geworden, wat wil je ook vanaf 18.00 uur stond het natuurlijk op de branders en 21.30 uur aten we het. Tegelijkertijd nam je aan het eind wat drinken mee. De 2e en laatste keer, mensen kunnen niet dronken worden hier. Tijdens het eten draaiden ze, trouwens de hele avond al, dia’s van o.a. George; als baby, als kleuter, de primaire school, daarna secundaire school, en zo verder. Van Happyness heb ik niets gezien, ik heb nog even nagevraagd of dat zo het gebruik is hier, om geen verkeerde informatie door te geven, maar nee, het is niet gebruikelijk. Als laatste was er gelegenheid om de kado’s te geven, daarbij werd vermeld dat je alleen maar een hand mag geen, maar er word niet met het bruidspaar gesproken. Het kado kon je aan de voor het bruidspaar staande feestcomité geven. Tussendoor werd er van alles gezegd en gedanst en natuurlijk werd er getrommeld op een jambe. Wij zijn na het afgeven van het kado, naar huis gegaan.
Heel bijzonder, maar voor de Tanzaniaanen altijd op dezelfde manier vieren ze een bruiloft .
De volgende dag, zondag hebben we uitgeslapen.
Tot 16.00 uur hadden we niets op ons programma staan. 13.00 Uur Nederlandse tijd hebben we geskypt met Kevin, Moniek, Kim en Peter. Rian was er niet, krijgt les in Helmond over gym geven. We zouden bespreken hoe het zoal ging. nav vorige week. De problemen die er vorige week doorschemerden, waren er nu totaal niet meer. Het gaat heel goed onderling. Ze probeerden ons een beetje op de kast te krijgen, door te zeggen wat er allemaal kapot gegaan is, ze lachen met z’n 4en heel wat af dus. Ach ze moeten hun plek even weten te vinden, logies. Siep en ik waren daarom erg blij een positieve uitstraling van de kinderen op te vangen. Alhoewel we dit ook wel hadden verwacht. Onze schitterende kits ik ben trots op hen. Volgende week en dan om 14.00 uur gaan we weer skypen. Dan kan Rian er ook bij zijn.
Om 15.45 uur waren we bij Anne-Marijke en Ben, we hebben Joep opgehaald die nog de Nederlandse tijd bijhield en er helemaal niet op rekende dat wij voor de deur stonden. Hij pakte snel wat spullen en we zijn vertrokken naar een plek hier in de beurt om vandaar uit met nog veel meer andere niet Tanzaniaanse mensen mee te doen aan een zogenaamde hash. Dit is een wandeltocht voor mensen die een beetje tussen de bevolking in waar ze nu zitten, Tanzania en hun eigen volk zitten. Ze horen eigenlijk nergens meer bij. Een spectaculaire tocht van 2 ½ uur. Aan de bijgevoegde foto’s kunnen jullie een beetje een idee krijgen waar we zoal langs zijn gegaan. Ik sprak met een Nederlander die kassen heeft waarin hij tropische plantjes opkweekt en voor de verkoop via KLM naar o.a. Nederland gaan. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig waarom hij kassen nodig heeft bij zulk prachtig weer. Uhm afschermen van te veel zonlicht. Al trekkend langs maïsvelden en prachtige woningen met bananenbomen erin, kregen we een beeld van het platteland van Moshi. We moesten ook een stromende rivier oversteken. Maar ons groepje op dat moment bestaande uit 5 personen, wilden er maar 2 oversteken en dat was ik natuurlijk en Ben. Al snel was ik aan de overkant en Ben volgde me. De andere 3 liepen ter hoogte van ons, bleek later aan de overkant van de rivier. Een paar honderd meter moesten we weer oversteken. We zagen weer meer mensen afhaken, ik kan me er iets bij voor stellen, want het zag er vrij heftig uit. Ik zei tegen Ben: “ ik ga eerst wel” en ik ga zo dicht mogelijk langs de grote uit het water stekende rotsen lopen. De eerste meter ging goed, ik hield me staande door met de rug tegen de stroming aan te staan en met mijn handen op de rotsen. en stapvoets wurmde ik me over de rivier. Ben stond nog aan de kant. Ik probeerde eerst voorzichtig te voelen hoe diep het was, want ze hadden het aan het begin van de tocht over iets dieper als je middel. Iets meer over de helft van de rivier deed ik een stap opzij en daar was het erg diep. Ik kon me niet staande houden door de stroming en werd met mijn rug tegen een rots aangegooid. Met moeite kon ik me daar vanaf duwen. Oh zeg ik tegen Ben, die stroming is toch sterk. Maar ik kon wel blijven staan, maar daar schoot ik geen cm mee op. Ik gooide me 180 graden om en de stroming nam me mee tussen 2 rotsen in en voor ik het wist stond op de kant. En dat zagen net Siep, Anne-Marijke en Joep. Ze kwamen snel aangerend. “Je gaat niet naar de overkant hoor” : zei Ane-Marijke tgen Ben, het is veel te gevaarlijk. Maar omdat Ben, die trouwens al 67 jaar is, voetje voor voetje in een zo ondiep mogelijk stuk vooruit liep, zei ik kom jongens we gaan hand in hand richting Ben en trekken hem eruit. Een paar spannende minuten volgden, en eindelijk hij was er uit en we waren gelukkig ook snel bij de finish. We werden nog even streng aangesproken door onze echtgeno(o)t(e). Snel zijn we naar huis gereden, onder de douche, want de buren zitten om 19.00 uur op ons te wachten op warm eten.

De familie Dieventall, Helmond en …… uit minesotha USA. Die hier vanaf ’88 hier al zitten. ze zijn nu respectievelijk 87 en 84 jaar oud. Ook kwam een ander echtpaar, die we al eens ontmoet hebben op het koor. Het was heel gezellig, we hebben het overal over gehad en ondertussen werden we door hun housekeeper vriendelijk bedient. Die haar huisje heeft op hun terrein. Mevr. Dieventall liet ons nog haar in bloei staande agave zien. Een geweldig exemplaar bestaande uit een wel 30 cm doorsnede stengel en ik denk wel 7 meter hoog.

Vanmorgen op de pathologie was Yona er weer niet. Maar een pluspunt, ik kreeg het te horen van Silvirius. Siep heeft niet veel te doen, omdat er vanwege het ontbreken van alcohol geen materiaal in paraffine ingebed kon worden. Siep is nu helemaal bij met alles. Ik heb het antisera verdeeld over honderden cupjes, daar was ik rond een uur of een mee klaar. s’ Middags hebben we nog een en ander geregeld voor ons bezoek aan Zanzibar.
Nu is het wachten op een bezoek naar onze Britse buren Angy en Brian. Ze hebben eten over.
19.00 Uur, het is tijd om naar de buren te gaan. We wilden wel eten, maar niet te lang blijven. Weer waren er ook andere Tanzanianen, ook weer artsen uit Heiden.
Na het eten gingen zij weg en Siep en ik bleven over met alleen Angy, want Brian was weer in de boesboes. En na een ½ uurtje zijn we ook gegaan. Ze had ons uitgenodigd, omdat ze een tijdlang niets van ons gehoord heeft en was nieuwsgierig hoe het ging. Lief toch? Ik drong haar er op aan om nu eens bij ons te komen.



KMC INDOOR MEETING
WEDNESDAY
MAY 18th 2011

Dr. Charles Mwanziva, MD, MPH, PhD candidate

will talk about

Treat every fever as malaria: right or wrong?

Perceived and actual burden of malaria:
studies at different levels of transmission intensities
in north-eastern Tanzania.

This meeting is organized by: the Kilimanjaro Mountain Club

date: 18th of May 2011
time: 7.30 pm.
venue: social centre at the International School Moshi

visitors: Tsh 2000 (please pay at the entrance)
members: free

coffee, tea and cake available