Uitgeteld zitten we op het terras bij te komen van

Oh wat voel ik mij misselijk en wil even geen Tanzaniaan meer zien. Siep stopt de sulia achter in de kofferbak van de taxi en we rijden naar de compound. Uitgeteld zitten we op het terras bij te komen van wat ons is over komen.

Een buik griepje hebben we beiden last van, maar we zijn er verder niet ziek van. Ik dacht eerst dat komt van het water van de rivier de karanga, maar toen Siep het ook kreeg was ik opgelucht. Want ik las nog even iets over wat voor ziektes je op kan lopen in stromend rivier water, nou dat liegt er niet om. Bij alles wat ik doe, denk ik ach dat overkomt mij niet, ik heb mijn portie al gehad.

Warempel Yona is al met de coupes bezig die ik heb laten snijden. ik zeg: “je bent al begonnen”? Heb je de coupes gepakt die ik lilian gisteren heb laten snijden toen jij er niet was? Ja we moeten als de studenten komen wel wat hebben om te laten zien.
“Nee”, zegt Yona, ik heb de studenten afgebeld. Helemaal overdondert sta ik met de mond vol tanden. De coupes die hij aan het deparaffineren is, heeft hij gisteren waarschijnlijk toen hij er niet was, telefonisch doorgegeven aan Lilian en de coupes die ik opgegeven heb, zijn niet gesneden, terwijl dat patiënten materiaal is. We overleggen even wie wat doet en we gaan maar weer aan de slag. Maar Yona weet van geen aanpakken, als de wekker gaat weet hij van voren niet wat er achter hem gebeurd. Dus ik doe het dan maar. Ik heb inmiddels tussen de bedrijven door al de antisera verdeelt over wel 500 cups. Is dat in ieder geval goed gedaan, dacht ik tenminste. Tot ik een antisera verdeelde en na 100 cups nog heel veel antisera overhield. Als je 1 ml hebt en je moet het verdelen over 100 cups dan komt er in elke cup 10 ul. Wat is er nu fout gegaan. Na wat proefjes, ben ik er achter gekomen dat de pipet soms lucht aanzuigt. Dan denk ik aan die keer dat ik met Peter in Venlo zit te praten. Ik laat hem de gekregen cups voor de pipetten van Klinipath zien. Er zitten geen cups bij die op de grootste hoeveelheden uitpipeteerbare pipet past. Kunnen jullie het nog een beetje volgen?
Geen probleem zegt Peter die klem kan er wel af en dan passen deze cups er wel op. Mogelijk toch niet helemaal. We ontdekken dat de verdunning van Vimentine 1:200, van CD 45 1:1200, ker 18/8 1:1200 en de pan ker 1: 200 is.
Dat hebben we dan vandaag maar weer opnieuw uitgetest. Nu maar hopen dat het controle materiaal goed genoeg is.
We waren klaar met de bepaling en voordat ik vertrek, zeg ik tegen Yona: “ik ben er morgen niet hoor”, “oh”, zegt Yona, dan kom ik ook niet.
………………………………………………Gaat het hier zo? Nou ja, laat maar ik ben niet zijn baas.

Als vaste prik, om vanuit het ziekenhuis milieu om te schakelen naar een totaal andere milieu, maken we een tussen stop bij de kilimanjaro koffie shop. Ook om een hapje te eten. Vandaag wilde ik een tapijt halen voor onder onze tafel. Het volgende project voor wat betreft de aankleding van de woonkamer. Ik vroeg iemand van de bediening, die we elke dag zien, of zij weet hoeveel een tapijt kost, om niet weer bedondert te worden. Ze liep naar een groepje mensen, Tanzanianen en legde uit wat ik wilde. Een heel goed sprekende Tanzaniaan, genaamd Erik, begon te vertellen hoe het gaat als je wat wilt kopen. Vaak als je wat wilt wijs je het aan, dat zien jongeren en beginnen zich er mee te bemoeien, door eerst in het Swahilli’s over de prijs te discussiëren, wat wij dan niet verstaan. En noemen dan een prijs, waar wij dan weer op afdingen, wat dan nog weer vaak te duur is. Hij zegt, weet je wat, ik ga wel even met jullie mee. We liepen van de ene winkel naar de nadere winkel uiteindelijk worden we naar de markt gestuurd. We gaan daar naar toe en zegt Erik, met de eigenaar van de zaak moet je onderhandelen. Er liepen weer een horde mensen achter ons aan. We pakten een tapijt van riet, precies wat we wilden hebben. Het werd uitgerold en ik zei: “deze is goed en dan twee keer zo groot”. Wacht maar het word gehaald, gaat u maar even op het krukje zitten. Je kan gewoon niet volgen wat er dan allemaal gebeurd, maar er zijn in een mum van tijd 3 tapijten die wij leuk vinden. Nu moet ik met de eigenaar van de winkel; stalletje van 1 ½ bij 1 ½ overdekt met een stuk plastic, onderhandelen. Siep stond buiten met Erik te praten en ik was aan het onderhandelen. Hij vroeg 25000 TSH, in een keer komt Siep bij me staan en zegt: “weg jij”, zij gaat overleggen met de eigenaar van deze zaak en dat ben jij niet. Hij stribbelde behoorlijk tegen, maar hij stond buiten en ik ging verder met het onderhandelen. Maar dat was niet nodig, want hij vroeg 15000 TSH. Maar werd er geroepen: “van ons heb je het voor 5000 TSH” . Het werd een gekkenboel ze trokken aan me schreeuwden, ik duwde iedereen van me af en zeg: “laat maar”. Ook Siep zat mij te wenken. Even bijkomen in hetzelfde restaurantje, waar het ook allemaal begon. Erik legde dus uit wat er nu mis ging en wat we moesten doen. Hij zei ook dat deze lui niet in deze koffieshop mogen komen, dat is al bekend. We vonden het geweldig dat hij ons zo hielp en daarom gaven we heb een gratis drankje en 2 dollar. We hebben de taxi gebeld en stond na een paar minuten al voor de deur. Erik zei: “je kunt het tapijt nog krijgen”, voor 15000 TSH en weet je wat je dan moet gaan doen? Je loopt naar de tapijthandelaar en komt niet terug, want dan heb je al de jongens weer om je heen, je loopt dan rechtdoor en daar laat je de taxi jou oppikken. Zo gezegd zo gedaan. Ik bleef in de auto zitten Siep liep de markt over richting…….. de taxi reed om en daar zag ik Siep weer aankomen met het tapijt op z’n schouder. Erik was er ook bij, wat lief helpt hem tot het einde aan toe. De kofferbak gaat open en Siep gooit het tapijt; sulia, achter in de kofferbak. Zie ik dat goed, zit Siep in zijn geld buidel te tasten? Het zal toch niet. Erik staat voor het raam buigt door de knieën, we staan oog in oog fout z’n handen samen en zegt sant sante mama. Siep komt naast me ziten, ik kijk hem verontwaardigd aan en zeg: “je hebt….”, “stil” zegt Siep nu even niet. “Ja maar”, Siep is duidelijk aangeslagen en ik heb me maar stil gehouden.

Toettoet; “oh daar heb je Ben al”, gauw, neem je zaklantaarn maar even mee voor straks. Al onze ervaringen van zowel Anne-Marijke, Ben en Joep zijn ter tafel gekomen. We kunnen er weer tegen aan. We laten ons niet meeslepen door onze emoties, het is een ervaring en er komt ooit een eind aan. We hebben vervolgens gelachen, plezier gemaakt met z’n allen, Ben en ik kregen zelfs nog een medaille van Anne-Marijke vanwege onze helden tocht over de rivier en ik, die meegesleept werd door de rivier, daarna zelfs haar man nog redde. Alles waren we vergeten en vergeven. Wij zijn rijk, iedereen in Nederland is rijk. We kunnen gewoon deodorant kopen, om maar iets voor ons zo onbenulligs te noemen daar sta je niet bij stil, maar denk daar maar eens aan. Je zal maar met stinkende oksels bij iemand staan, je schaamt je toch behoorlijk? Nu ik het allemaal opgeschreven heb, begrijp ik het ook beter, hoe moeilijk het soms ook voor ons is. Het is overleven en dan doe je rare dingen. En zeggen Siep en ik tegen elkaar: “we hebben een tapijt voor maar 10 euro”.

Joep geeft hier in Tanzania alleen maar les over virologie en wilde de microbiologie wel eens zien waar ze PCR doen. Een apparaat dat o.a. HIV kan aantonen. Omdat ik overal al geweest ben in het ziekenhuis, zou ik hem gaan rondleiden. Je snapt het trouwens niet, ze bepalen met zo’n duur apparaat, wat ook weer een geschenk is denk ik, alleen maar HIV, terwijl je nog veel meer virussen, bacteriën, cellen enz. aan kan tonen.
Siep ging eerder van huis en ik ben om ½ 10 gegaan om Joep rond te leiden. Ze zaten al weer op de pathologie om een kopje koffie te drinken. Ze hadden net een bijeenkomst gehad. Helaas moest Joep eerder weg en was er geen tijd meer om een rondleiding te geven, de volgende keer dan maar. Omdat ik weer vooruit dacht:……. en nu toch op het lab was, ben ik weer antisera gaan testen. Vim en pankeratine waren gisteren erg zwak ik ga nu i.p.v. een een uur ’s incubatie, een 24 uur ‘s incubatie doen. Met zo weinig middelen een zo sterk mogelijk signaal. Als de studenten komen morgen, hoef ik er alleen nog maar diaminebenzidine (DAB) op te doen van 10 minuten en ze zijn getuige van een positieve kleuring. Ja daar staat onze Yona niet bij stil hè?

Eindelijk na twee week hebben we op de woensdagochtend stroom en kunnen we onze pizza’s halen bij uptown grossery, niet ver van de compound. De eigenaar van uptown grossery stuurde Siep een smsje, net op het moment dat Joep bij hem op de kamer zat. Met de vraag welke pizza’s we wilden hebben. Siep heeft daarom ook meteen voor Joep besteld en we hebben afgesproken de pizza’s rond een uur of ½ 6 bij ons op te eten. We moesten weer snel, want we hebben ons opgegeven voor een lezing over Malaria in de international school, waar Anne-Marijke werkt. Het ging uit van de Kilimanjaro mountain club. 7 Uur zouden we vertrekken.

Als we dat geweten hadden, ………………………..malaria komt nauwelijks nog voor in Tanzania dus we slikken eigenlijk voor niets malarone. Diegene die bij deze avond aanwezig waren, slikken bijna allemaal niets ter preventie van. Eigenlijk wel logies als je hier al 6-7 jaar bent. Er is maar een heel klein percentage kans om malaria te krijgen, want twee op de 40. 000 muskieten is besmet. Een onderzoek waar deze Tanzaniaanse arts 4 jaar onderzoek naar gedaan heeft. Vaak is het zo dat als een patiënt met hoge koorts en hoofdpijn bij een arts komt er vanuit gaat dat hij of zij malaria heeft. Dan kan een arts hoog of laag springen, maar de patiënt wil behandelt worden voor malaria, terwijl het meestal gaat over een respiratoire ziekte.

De kilamanjaro mt club heeft voor komende zaterdag een 4 uur durende wandel tocht op het programma staan en kunnen we de voet van de Kilimanjaro beklimmen. Dat is weer geweldig, ik wilde sowieso naar deze berg gaan, nu we er zo dicht bij zijn.