Ik zie in gedachten in een keer een 8, een helend.

Het diepte punt hebben we gehad, vreemd dat het altijd parallel loopt met elkaar. Met de mensen hebben we het even helemaal gehad en ook het werken op het laboratorium. Ik zie in gedachten in een keer een 8, een helend teken. Van onderen af aan uitgelegd, zijn we begonnen door eerst een beetje gesloten alles van een afstandje bekijkend van wat er allemaal gebeuren gaat. Dan staan we open voor van alles en nog wat en beleven het heel intens. Alles kan niet mooier en we voelen ons super. Het middelpunt van de 8, dat zijn we nu net gepasseerd, we zijn ook bijna op de helft van onze trip, dat is wel weer heel toevallig. Een stukje filosofie.
Maar we krabbelen weer omhoog, we laten ons niet meeslepen door al de misère, Siep beleefd exact hetzelfde als mij, zo bijzonder, zo mooi, zo een met z’n tweeën een acht, weer een acht.
We hebben allemaal plannen door gesproken hoe we op het lab wat meer structuur kunnen aanbrengen. Beginnend door elke dag om 10.00 uur met z’n drieën rond de tafel te gaan zitten; Siep, Yona Kasabele en ik. Van Yona maken we een hoofd, een aanspreekpunt, die al de verantwoordelijkheid krijgt. Om maar iets te noemen, als er iets kapot is, hij zorgt er voor dat het gemaakt wordt, hoe? Dat zoekt hij maar uit. Er moet meer gesystematiseerd worden, wil de Patholoog een kleuring aanvragen, dan schriftelijk, een lay-out heb ik al gemaakt. Nu gaat het mondeling waar “meestal” niet op geanticipeerd word. Silvirus Haule doet nu bijna alles, over twee jaar gaat hij met pensioen en hoe moet het dan? Delegeren over meerdere mensen, zo word Haule wat meer ontlast. Al het bewerkte materiaal structureren, zodat het gemakkelijker vindbaar is, bespaart tijd en energie. Zichtbaar maken wanneer iemand er wel is en wanneer niet. Yona moet een keer in de week met zijn mensen praten en daarvan iemand aanwijzen die notulen bijhoudt. De notulen in een map stoppen en de keer erop weer even doornemen om te kijken of het wel of niet gebeurd is. Dat voelt goed, dat is het wat we kwijt zijn geraakt, een houvast. We zwemmen in een brei en voelen de bodem niet. Als we nu de tenen strekken raken we met onze grote teen de bodem.
Kom we gaan naar het laboratorium, …………… niemand is er, behalve dan Silvirius Haule. We doen ons ding, althans ik, Siep heeft nog geen coupes gekregen en kan hooguit wat gepuncteerd materiaal bekijken. Dan komt Roghate binnen met een zak vol medicijnen. Ze vertelde dat haar moeder erg ziek is. Gisteren was ze de hele dag met haar in het ziekenhuis. Het is gebruikelijk hier in Tanzania dat je dan vrij krijgt als er een familielid, ruim begrip hier in Tanzania, ziek is. En afspraken maken in het ziekenhuis doen ze niet. Je gaat zonder afspraak naar het ziekenhuis en wacht gewoon net zolang tot dat je aan de beurt bent. Het kan inderdaad dan wel een dag duren.
De medicijnen zou ze vandaag naar haar moeder brengen. Yona is er nog steeds niet. Siep vraagt het telefoon nummer van Yona aan Haule en belt hem vervolgens. Hij zit gewoon thuis, of hij binnen een uur op het werk kan zijn.
We zitten met z’n drieën rond de tafel en zeggen datgene wat we doorgesproken hebben. Siep doet het heel goed, op een positieve manier benaderd hij Yona en zijn ogen beginnen te glunderen. Jij bent het aanspreekpunt, jij bent de baas van de afdeling. Yona: “ik ga een brief schrijven naar de directeur” wat we hier besproken hebben.
Met het aanvraag formulier, wat ik heb gemaakt, ging hij naar de administratie om de resterende kleuringen toe te voegen en ik ben naar huis gegaan.

Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Niemand komt naar ons toe op straat. Zullen ze het dan eindelijk door hebben? We zijn naar Vodafone gelopen om ons te laten registreren. We hebben al een simkaartje en beltegoed, maar dat alleen is niet genoeg. Met een kopie van een identiteit ‘s bewijs, paspoort, rijbewijs oid. en een ingevuld papier, die we van iemand kregen, lopen we naar de balie. De gegevens worden over genomen en in een computer gezet. Ik kan nu ook goedkoop bellen met iemand van hier omdat het nu niet meer via Nederland gaat.
Vanaf vandaag hebben we 6 dagen achtereen power-cut. Op de pathologie hoorden we dat de stroom er ’s nachts af gaat en van Anne-marijke hoorden we dat het van 11 uur ’s avonds tot de volgende ochtend 8 uur eraf is. We zien het wel. In iedere geval word de gasinstallatie die nodig is voor de stroomvoorziening gerenoveerd.

Morgen een drukke dag, dan ga ik voor het NCO werken. Samen met Anne-Marijke en Suzan ga ik op een markt staan met verschillende andere mensen om daar de zelfgemaakte materialen zoals placemats, computertassen, ovenhandschoenen enz. te verkopen.

We zitten met kaarsjes aan in de woonkamer, Ben en Anne-Marijke zijn net nog even langs geweest om een en ander door te spreken, en i.v.m. de power-cut is Anne-Marijke voor donker vertrokken, om alles klaar te zetten voor morgen. We gaan koken doen de koelkast open en zien dat er gewoon stroom is. Haha zitten we voor niets alles te doen bij twee kaarsjes. Het kan ook eens meevallen.

Om 8.45 uur rijden we, Suzan, Anne-Marijke en ik naar Majeri, vlakbij Arusha. Om me heen zie ik dezelfde planten aan de kant van de weg als ook hier in Moshi, Bananen bomen, maïsplanten en nog veel meer. Het merendeel van de wegen bestaan uit bruin/rode modder waar grote gaten inzitten waardoor we behoorlijk heen en weer geschud worden. Na een half uur komen we aan en stoppen voor een poort. Daar zit Candida, een van de Tanzaniaanse vrouwen die de placemats etc. gemaakt hebben die een kijkje komt nemen, samen met Suzie hoe hun spullen worden verkocht. Ik had een dorpje verwacht, maar het is een heel groot huis met een behoorlijk lap grond eromheen. We pakken de spullen, tafels, stoelen, de materialen die verkocht worden, uit de auto en daar komen een paar tanzanianen aangelopen om ons te helpen. We etaleren al de materialen en kijken om ons heel. Wat ik zie zijn alleen maar blanke mensen van allemaal verschillende nationaliteiten; Fransen, Zwitserse, Britten, Duitse en wij Nederlanders. Wat ze zoal verkopen? Veel kunst, zeep, brood, Nederlandse bitterballen, Lampen, kleding, kussens en ga zo maar door. De prijs ervan, normale Europese prijzen. De bezoekers die langskomen, ook alleen maar blanken. Heel enkel een rijke Tanzaniaan.
De eigenaar van deze woning, zo hoorde ik later, is een Nederlander en hij is getrouwd met een blanke Zuid Afrikaanse en ze hebben samen 2 dochters. Ze kweken Chrysanten en exporteren dit naar o.a. naar Nederland. Goh deze wereld is wel heel erg klein, want toen ik dat verhaal hoorde dacht ik meteen aan Siep hij heeft nl. al kennis gemaakt met deze man in Moshi bij een pin automaat. We mochten wel een keer langskomen.

We verkopen zo nu en dan eens wat, Anne-Marijke die o.a. werkt bij deze organisatie, NCO; Nationale Commissie Ontwikkelingshulp probeert vol enthousiasme de spullen te verkopen. Ik kijk een beetje de kat uit de boom en laat de mensen die langskomen rustig hun gang gaan en als ze vragen hebben beantwoord ik het wel. Anne-Marijke en Suzie geven een piano voorstelling en terwijl ze dat doen zit ik alleen nog met Candida en Suzzie. Er komen mensen langs en ik gebaarde hen deze mensen te helpen. Ik lette op of alles goed ging en als ze iets vergaten, wees ik hen er even op. Ze kregen er erg veel plezier in. Anne-Marijke hoorde van mij hoe ik het gedaan heb en ze was erg enthousiast en zei: “goh ja, daar heb ik helemaal niet bij stilgestaan”. Ja je moet deze mensen ook een beetje vertrouwen en vertrouwen geven.
We zaten nog wat na te kletsen, Suzzie en Candida waren inmiddels vertrokken en zegt Anne_marijke: “kijk dat is de echtgenote van Jeremy Sherr”, de beroemde Homeopaat, “ oh daar wil ik even mee praten”: zeg ik. Ik liep naar haar toe en nadat ik vertelde wat ik allemaal aan studies op het gebied van de complementaire geneeskunde heb gedaan, was ze erg enthousiast en zei:” ik haal je maandagochtend om 9.45 uur op bij de gate” en draai je een dagje met ons mee.

Siep was al thuis en ik hoorde van hem dat Yona erg druk bezig is geweest om coupes af te leveren samen met het andere personeel en dat hij een immuno-histochemische kleuring deed, die ik had klaargelegd voor hem.

Deze week sluiten we af met heel veel tevredenheid; Yona die weet wat hij moet doen en een blijk van tevredenheid uitstraalt. De mensen in Moshi die ons nu eindelijk met rust laten en dan onze housekeeper, waarvoor ik een blocnote en een pen heb gekocht. Ze kan tussen het wassen en het schrobben door, het Engels wat bijspijkeren, waar ze nog genoeg tijd voor over heeft door uit ons woordenboek; Swahilli’s / Engels een en ander over op te schrijven en mogelijk daardoor kans maakt op een betere baan. Misschien wel voor een vaste baan in de compound.
Mijn eventuele nieuwe kansen hier bij Jeremy Sherr, de ontmoeting met hem, wat ik kan betekenen hier in Tanzania. Het komt nu heel goed uit omdat de immuno-histochemie nu goed loopt. Maar ik laat alles open en heb geen verwachtingen dan kan ik ook niet teleurgesteld raken.

10. 00 Uur zitten we met een stuk of 40 man in de bus richting De Kilimanjaro. Ik voel me super gelukkig, wat ik had gehoopt gebeurd nu. We kijken elke dag naar deze prachtige mooie berg met zijn toppen bedekt met sneeuw. Eens in de 5 jaar organiseert de Kilimanjaro mountain club zo’n tocht en net nu wij hier zijn is deze tocht weer aan de beurt. Afgelopen week organiseerde de kmc een lezing over Malaria en sindsdien slikken we geen Malarone meer. Het is een leuke club, maar alleen vreemd dat er geen Tanzanianen bij zitten, op een na dan, onze Simon, getrouwd met een blanke vrouw en hebben twee kleine kinderen. Volgens mij is het een sportman, hij beklimt o.a. deze berg in 6 uur. Ik hoop dat ik hier nog meer over kom te weten.
Waarom rijdt de bus nu niet weg, iedereen is er toch en het is inmiddels al weer een half uur later. Als ik het niet dacht, de buschauffeur wil meer geld, anders zet hij ons halverwege de rit af en kunnen we de rest lopen. Eerst dacht ik dat er heel veel mensen moesten staan maar wat bleek, je kon in het gangpad nog wat stoelen neerklappen.
Ik genoot van het uitzicht, de prachtige mooie natuur de bedrijvigheid van de tanzanianen, het opstapelen van de citrusvruchten, de bananenbomen, de hobbelige wegen. We naderen de berg, het heeft geregend, diepe groeven zitten er in de weg, de bus slipt glijdt achteruit, een Tanzaniaan, wat een hulpje van de chauffeur bleek te zijn, stapt uit de bus en legt een stuk hout achter de wielen zodat de bus niet verder naar beneden glijdt. In de bus is iedereen plotseling stil, houdt de bus het? Glijden we niet verder achteruit? Naast ons zie ik een afgrond, is dat wat de buschauffeur bedoelde met: “we stoppen bij….”, ik begrijp het, het is voor onze eigen veiligheid. Daarom wilde hij meer geld. Het is levensgevaarlijk hier en het is een beproeving voor de bus. “We willen eruit”, werd er geschreeuwd. Stop, aub stop…………….. Even gebeurde er niets en leek dat de buschauffeur niet naar ons wilde luisteren. Hij deed weer een poging, met piepende banden scheurde hij omhoog, maar met dezelfde vaart gleed hij ook weer naar beneden. Weer schreeuwden we: “STOP”, stop alstublieft de deur ging open iedereen liep zo snel mogelijk uit de bus. Er was geen beginnen aan ook niet toen de bus al leeg was. Met stomheid geslagen stonden we verankert aan de grond. Beseffend…… wat er had kunnen gebeuren. De tocht was verder prachtig, zo ook de uitzichten over o.a. Moshi. De eucalyptus bomen de watervallen het was adembenemend. De geuren van de bloemen die zo intens doordrongen in onze reuksensoren. Het vochtige gras, de kinderen met ieder een mes in de hand om het groen te kappen voor voedsel voor de dieren. De nieuwsgierigheid van de mensen, een groep masai die voor 1000 TSH een foto lieten maken. Een groep dronken tanzanianen van bananenbier waar ik me moeilijk van los kon rukken, omdat ik weer zo nodig mijn spontaniteit moest uiten. Dat we plaats moesten maken voor afdalende Tanzanianen met hout cq. bladeren op hun hoofd. 3 Lange uren lopend in deze prachtige natuur, om nooit te vergeten zo schitterend mooi.

We zouden koken voor Anne-Marijke, Ben en Joep, maar we wilden in alle rust de ervaringen op een rustige manier van ons af laten glijden, uit eten vonden we een beter idee, bij de Indiërs die ook een hockey veld hebben en waar Ben elke vrijdagavond traint. Voor 30 euro hadden we een volle buik en onze dorst was gelest. Een super geslaagde dag, en zondag…….. een rustdag!

We zijn nu op de helft.